The Mothers Of Invention: Freak Out
By Rob Kat
Als je ergens toevallig een briefje van f 36,- hebt liggen, dat je toch van plan was door te spoelen, koop er dan liever de dubbelelpee 'Freak Out' van de Mothers of Invention voor.
Deze 'Freak Out' is gesneden koek voor underdogs, zoals potentiële sadisten, op wraak belusten en kleine meisjes-bangmakers; zij vinden op deze platen genoeg tips om de aanschaf ervan te overwegen.
Als ik het goed begrepen heb, zijn het een stelletje Underdogs, die van hun complex een 'way of living' trachten te maken. Dat inzicht hielp me om het een en ander van hun teksten te begrijpen, die (in dat licht bezien) verrekte goed zijn; ook achter de arrangementen (er komen veelvuldig blazers en ander gerief op voor) staat een muzikaal sjenie, waar je zonder meer u tegen zou zeggen als je hem op straat tegenkwam (en wist dat hij het was).
Op de hoes kun je echter een lijst met zo'n 150 namen aantreffen van lieden, die deze Mères zouden hebben geïnspireerd. (Misselijk, dat de Byrds en de Stones niet staan vermeld, want hun invloeden zijn onmiskenbaar).
De Madres brengen geen zoetsappige muziek of wijsjes, die iedereen binnenkort op straat loopt te fluiten. Er staan eigenlijk maar één of twee melodieén op de vier plaatzijden, die een hitkans zouden hebben. Maar dat zegt natuurlijk niets over de kwaliteiten, die deze Mamas zeker hebben. Hun muziek is niet bepaald wat je 'meisjes-werk' zou kunnen noemen, omdat hun teksten soms nogal rauw, egoïstisch, wraakzuchtig, sadistisch en pornologisch zijn. (Zet je wat, liefje?)
De Mothers Of Invention worden gevormd door Frank Zappa, leider; Ray Collins; Jim Black; Roy Estrada en Elliot Ingber. Ze worden in hun vrije val gesteund door 24 musici als hulptroepen.
Hieronder wat vluchtige notities over het werk, dat je op de twee platen kunt horen:
EERSTE PLAAT, EERSTE KANT
Hungry Freaks, Daddy, waarin Amerika als een meneer wordt uitgebeeld, die op die manier gemakkelijk in zijn lurven kan worden gepakt en (op freak-manier) bekritiseerd.
I Ain't Got No Heart To Give Away. Een typisch stoer kerel si ied met sterk egocentrische inslag (alles moet van één kat komen, de rest is onzin).
Who Are The Brein Police. Is al bekend van de single. De stemmen, die In elektronische geluiden overgaan zijn wel een vondst.
Go Cry On Somebody Else's Shoulder. Leuk. Goeie persiflaasje op Platters en Teenagesmartlapzwansen. Zappa zegt zelf over dit nummer: Het klinkt zo vettig, dat je er niet naar moet luisteren maar het in je haar smeren.
Motherly Love. Dit werkje wordt tijdens live-optredens van Zappa c.s. (die, zelf nogal eens door afwezigheid schittert omdat zijn verschijning afgrijselijk moet zijn) gebracht met de bedoeling dat meisjes uit het publiek naar de Mothers komen om te ondervinden wat werkelijke moederliefde is (Loederliefde zullen ze bedoelen, want: 'We can love you till you have a heart attack'). Het gitaarloopje in het begin is van de Stones gejat. Log, lui koor.
How Could I Be Such A Fool. Typisch Underdognummertje, in de vorm van een verdrietig walsje, hier en daar zelfs naar het melodramatische neigend.
EERSTE PLAAT, TWEEDE KANT
Wowie Zowie. Dit nummer is zo stompzinnig, zo helemaal niks, dat we niet verbaasd waren te lezen, dat het met opzet zo is gemaakt. (Overigens Little Richard vindt het erg goed).
You Didn't Try To Call Me. Een hooptepunt, evenals trouwens de overige nummers, die op deze plaatkant staan. Ritme veelzijdig, gezang gedisciplineerd en het einde verwacht je steeds maar komt tenslotte toch nog later dan je gedacht hebt.
Anyway The Wind Blows. Dit is het nummer dat (vooral vanwege de melodie) meerderen zal aanspraken. Laten ze nou dit werkje op single zetten, dan heeft iedereen het fijne van de mothers voor weinig geld.
I'm Not Satisfied; wat je noemt eerlijk werk. Het Freak-koor (dat op meerdere nummers staat) klinkt hier wel erg plomp en gorilla-achtig en het wordt meteen duidel!Jk waarom de Mothers zulke Not Satisfied problemen hebben.
You're Probably Wondering Why I'm Here (And So Am I)
Kijk, dat is nu muziek. Eindelijk een groep, die zonder meer uitkomt voor zijn 'Publiek, ik veracht u' houding. Je ziet ze al op het toneel en zingen in de trant van: Ik sta hier alleen maar om te spelen, te zingen en geld te vangen; met jullie heb ik fel telijk geen moer te maken. (Dat is wel zo'n beetje de essentie van de tekst).
TWEEDE PLAAT, EERSTE KANT
Trouble Comin' Every Day
'Ik ben niet zwart, maar er zijn momenten waarop ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik niet blank ben'. Fikse trappen onder de gordel van de gevestigde orde. Zonder meer goed geheel.
Help I'm A Rock. Is opgedragen aan Elvis Presley, maar het waarom ontgaat me. Ernaar luisteren, want het is moeilijk om verslag uit te brengen van wat er zoal in dit nummer gebeurt. (Het begint met Charles Mingus-achtige tempi en foefjes en ontaardt tenslotte in een pittig pornopartijtje voor de liefhebbers). Aan het slot wat grappige praatzang, waaraan je je aardrijkskunde kunt ophalen.
TWEEDE PLAAT, TWEEDE KANT
'The Return Of The Son Of Monster Magnet', gewijd aan een zekere Suzy Creamcheese, die eens een briefje schijnt te hebben geschreven, waarin ze meedeelt de Mothers maar engerds te vinden die stinken en zo. Er volgt dan een plaatkant, geheel gewijd aan Tegen-Maatregelen Aangaande Nesterige Suzies, compleet met verkrachting (maar dan met toestemming want een meisjesstem roept 'higher' en 'faster').
Het begin is ronduit geweldig: het korte gesprekje tussen Suzy en haar geweten is zeer natuurgetrouw en je kunt goed horen ,hoe bang ze is. Het ritme gedurende de eerste minuten belooft heel wat maar dan wordt het plotseling slapper, tot de tweede episode, waarin alles weer strak gaat staan, als het reeds vermelde zaad vragende gedeelte begint, doorspekt met tropische vogelkreetje en andere oerwoudgeluiden. Het geheel eindigt met een speciaal grappig 'Creamcheese' stukje, met bandopnames achterstevoren en versneld afgedraaid. Dat is drie keer leuk, maar dan begint het snel te vervelen. Het gehele stuk dat uil twee gedeelte bestaat (Rituele Dans van de Kindermoordenaar en Nullis Pretii) is eigenlijk te lang en niet goed uit de verf gekomen. Jammer.
O ja, binnenkort komt er een enkele langspeler uit met een keuze uit de beide hierboven besproken platen.
Read by OCR software. If you spot errors, let me know afka (at) afka.net